مشبه به: گروه سرگردان در بيابان با جمله (أَوْ كَصَيِّب مِنَ السَّمَاءِ)آغاز گرديده و با جمله (وَ إِذَا أَظْلَمَ عَلَيْهِمْ قَامُوا)پايان پذيرفته است و جمله (وَ لَوْ شَاءَ اللهُ)ارتباطى به مشبه به ندارد بلكه نوع تحديدى است درباره منافقان و مى رساند كه خدا مى تواند هر نوع ابزار معرفت و شناخت را از آ،ان بگيرد.

3. وجه شبه: سومين چيزى كه بايد به آن توجه نمود، وجه شبه است يعنى تشابه و وجه اشتراك گروه نخست (منافقان) با اين گروه سرگردان در بيابان كه دچار حادثه اى مهيب شده اند و هدف در اين مقاله بيان همين قسمت است .

اين نوع اركان سه گانه،در هر تمثيلى بايد مورد نظر قرار گيرد آنگاه إنسان بتواند به تبيين تمثيل بپردازد.

يادآور مى شويم مفسران در بيان وجه شبه اين دو گروه دو راه مختلف برگزيده اند.

1. تطبيق مفرق

مقصود از تطبيق مفرق اين است كه كليه مفردات وارد در «مشبه به» به گونه اى بر احوال منافقان تطبيق شود. مثلاً: در مورد مشبه به به مفرداتى از قبيل:

1. باران پرپشت.

2. برق.

3. رعد.

4. صاعقه.

5. ظلمات.