پيش از آنكه به تفسر «تمثيل» بپردازيم، برخى از مفردات آيه را توضيح مى دهيم:

1. «صيب»: باران سنگين و پرپشت.

2. «رعد». صداى غرش وحشتزا و مهيب كه از ناحيه ابر به گوش مى رسد.

3. «برق»: نور قوى كه به هنگام نزول باران، محيط را روشن مى سازد.

4. «صاعقه»: آتشى كه به هنگأم غرش رعد و درخشيدن برق، از بالا متوجه زمين مى گردد.

5. «خطف»: گرفتن و ربودن ا ست.

در اين تمثيل بايد با سه ركن اساسى آشنا شويم:

1. مشبه: گروهى كه آيه مباركه در صدد بيان وضع آنهاست و در واقع در آيه مورد بحث، «مشبه» انسانهاى منافق و دو چهره است كه به ظاهر اسلام آورده ولى در باطن كفر مىورزند.

2. مشبه به: رهگذرانى كه شبانگاه در يك بيابان مسطح و هموار كه نه راه مشخصى در آن پيدا است، و نه پناهگاهى مانند كوه و غار وجود دارد در اين هنگام طرفتار باران پرپشتى مى شوند كه با عوامل بسيار مهيبى از قبيل رعد و برق و صاعقه همراه مى باشند، از ترس صاعقه، دستها را در گوش مى گذارند شايد از خطر آن محفوظ بمانند، قدرت برق به اندازه اى است كه مى خواهد چشم ها را بربايد، لحظه اى افق در سايه آن روشن مى شود، براى نجات از اين سرزمين چند گامى برمى دارند، آنگاه كه خاموش گشت، روى پا ايستاده در حيرت و سرگردانى فرو مى روند نمى دانند چه كنند.