مى شود، ونمى داند چه كند، آيا اين ننگ را بپذيرد ـ دختر را زنده نگه داردـ يا در خاك پنهانش كند؟ چه بد داورى مى كنند».

(لِلَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ مَثَلُ السَّوْءِ وَ للهِ الْمَثَلُ الأَعْلَى وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ).[1]

«براى آنان كه به سراى آخرت ايمان ندارند، صفت بد وخدا صفت برتر را دارد و او قدرتمند وحكيم است».

صفات مشركان

مشركان عهد رسالت، كه بتها را به عنوان ربّ وپروردگار جهان وإنسان مى انگاشتند، وتصوّر مى كردند كه كارهاى خدا به آنها تفويض شده است، آنها را باصفاتى توصيف مى كردند كه باتوجه به ديگر آيات روشن مى شود.

1. از آنچه كه خدا از دام وغلّه روزى مشركان كرده بود، بخشى از آن را از آن خدا، وبخشى ديگر را از آن بتان قرار مى دادند، چنان كه در آيات نيز به اين اشاره مى كند.

(وَ جَعَلُوا للهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَ الأَنْعَامِ نَصِيبًا فَقَالُوا هَذَا للهِ بِزَعْمِهِمْ وَ هَذَا لِشُرَكَائِنَا فَمَا كَانَ لِشُرَكَائِهِمْ فَلاَ يَصِلُ إِلَى اللهِ وَ مَا كَانَ للهِ فَهُوَ يَصِلُ إِلَى شُرَكَائِهِمْ سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ). [2]

«آنان از زراعت ودامى كه خدا آفريده بود بخشى را به خدا اختصاص مى دادند وبه اعتقاد خود مى گفتند اين براى خدا واين هم براى شريكان ما (كه همان بتها باشند)، آنچه كه براى خدا واين هم براى شريكان ما ولى از آنچه كه براى خدا قرار مى دادند، به بتها داده مى شود، چه بد داورى مى كردند».