1. سرگذشت او يك سرگذشت بزرگ و عظيم بوده است به گونهاى كه درباره او كلمه «نبأ» را به كار برده و مى گويد: (وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ الَّذِي آتَيْنَاهُ آيَاتِنَا)، ونبأ به خبر بزرگ و با اهميت گفته مى شود، نه هر خبر، حتى در آيه مباركه (إِنْ جَاءَكُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإ)[1]، مقصود از «نبأ»، خبر عظيم و با اهميت است، نه هر خبر هر چند جزئى و پيش پا افتاده باشد.

2. اين فرد، از نظر علم و دانش به پايه اى رسيده بود كه بر حجج و بينات الهى احاطه داشت، تو گويى آيات الهى به سان لباسى بود كه بر اندام او پوشانيده شده و سراپاى بدن او را فراگرفته بود.

3. (فانسلخ منها)، اين آيات كه به سان جلد يا پوشاك بر بدن او بود كه بر اثر پيروى از شيطان از اين كمالات برهنه گشت، تو گويى علم و دانش و تقوا لباسى است بر اندام إنسان ، و لذا قرآن درباره تقوا مى گويد: (ولباس التقوى ذلك خير).[2]

4. (فاتبعه الشيطان): اين جمله حاكى ازآن است كه شيطان از گمراه كردن او به حد ياس و نوميدى رسيده بود. ولى آنگاه كه از هوا و هوس پيروى كرد، شيطان به او رسيد و او را پيرو خود ساخت.

تا اينجا از تفسير آيه مى رساند كه اين فرد مقام بزرگى از علم و دانش در امتهاى پيشين را دارا بوده است. مفسران مى گويند: مقصود بلعم بن باعورا است كه از علماى بنى إسرائيل به شمار مى رفت. برخى مى گويند: او يكى از علماى كنعانى است كه به او علم كتاب داده شده بود. برخى مى گويند: مقصود امية بن أبى الصلت ثقفى است كه