زيد به من گفت: پيران آل ابى طالب را ديدم كه اين خطبه را از پدرانشان روايت مى كردند و به فرزندانشان ياد مى دادند و پدر من هم از جدم از دختر پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)اين را نقل كرده است.

و پيش از آنكه پدر بزرگ ابو العيناء متولد شود بزرگان شيعه اين خطبه را روايت كرده و به يكديگر درس مى داده اند. «حسن بن علوان» از «عطيه عوفى روايت كرده كه از «عبدالله بن حسن» شنيده كه او از پدرش نقل كرده است. ابوالحسين سپس گفت:

اگرنه عداوت و كينه توزى آنان با اهل بيت است چگونه است كه اينان اين خطبه فاطمه را منكر مى شوند در حاليكه خطبه عايشه به هنگام مرگ پدرش كه شگفت تر از كلام فاطمه است را روايت مى كنند. سپس آن حديث را ياد آورد شد و گفت: آن هنگام كه ابوبكر، فاطمه دختر رسول خدا را از تصرف فدك باز داشت و فاطمه ماجرا را دريافت معجر بر سر گرفت و با تعدادى از زنان قومش به سوى ابوبكر شتافت...[1]

[1] بلاغات النساء: 23 ـ 33