2. ابوبكر احمد بن عبدالعزيز جوهرى (م 323 هـ)

جوهرى تمام اين خطبه را در كتاب «السقيفه» و در صفحات 97 تا 101 نگاشته است. تعداد زيادى از نامداران مانند «ابن ابى الحديد» در «شرح نهج البلاغه» و «اربلى» در «كشف الغمه» (كه گفتارشان را از نظر خواهيد گذراند) از وى روايت كرده اند .

3. شريف المرتضى (355 ـ 436 هـ)

شريف مرتضى در مقام ردّ بر قاضى عبدالجبار نگارنده «المغنى» مى گويد خيلى از كسانى كه نه متهم به شيعه گرى و نه به داشتن تعصب در تشيع هستند سخن فاطمه را در اين مقال روايت كرده اند. اين راويان بر آنند كه پس از منازعه فاطمه زهرا با ابو بكر و تقاضاى استرداد حق خويش كه خشم و نارضايتى وى را به همراه داشت در پى بيان اين گفتار برآمد.

مادر اينجا از آن اسناد، مقدارى كه مى توان با آن بر صحت گفتار استدلال نمود بسنده مى كنيم.

«ابوعبدالله محمّد بن عمران مرزبانى» با ذكر حديث از محمّد بن احمد كاتب از احمد بن عبيد بن ناصح نحوى، از يادى از شرقى بن قطامى از محمّد بن إسحاق از صالح بن كيسان از عروة از عايشه روايت مى كند. مرزبانى (حديث نگار فوق) هم چنين مى گويد: