شمرده اند، در حالى كه شدن در برابر «ماندن» و سكون است كه هر دوقسمى از «بودن» مى باشند، زيرا بودن همان وجود و هستى شئ است هرگاه وجود و بود يك پديده، پيوسته در حال تبدل و «تحول» باشد، حقيقت آن «شدن»، و در غير اين صورت به شكل «ماندن» خواهد بود.

بنابراين، شدن و ماندن است كه در مقابل يكديگر قرار دارند، نه شدن و بودن، و اين حقيقت در صورتى روشن تر مى گردد كه بدانيم «تغيير و تبدل» در هر چيزى مانند دگرگونى رنگ ميوه درخت، مربوط به نحوه وجود همان شئ است; مثلا رنگ، دو نوع وجود مى تواند داشته باشد: وجودى ثابت و ساكن، كه رنگ ميوه بر درخت عوض نگردد، و وجودى متغيير و دگرگون كه پيوسته در حال دگرگونى باشد. بنابراين، بودن است كه گاهى به صورت شدن و گاهى به صورت ماندن تجلى مى كند.[1]

اشتباه ديگر اين دو مكتب اين است كه تنها مكتب خود را، مكتب طرفدار تحول و تبدل دانسته و ديگر مكتب ها را به جمود و سكون