نمى توان پايان پذيرى يكى را نشانه پايان پذيرى حركت در كل دانست.

لغزش ماركسيسم در تفسير حركت هاى مختلف

ماركسيسم با اعتراف به حركت هاى مختلف در جهان از نظر كيفى، با اعتراف به وجود اشكال پست حركت، همراه با شكل عالى آن، همه اين حركت ها را وابسته به يكديگر و قابل تبديل به يكديگر و در نتيجه، تشكيل دهنده يك سيستم حركتى در كل طبيعت مى داند كه از حركت افتادن يك جزء همان و از حركت افتادن كل همان. اكنون بايد ديد اين سخن تا چه اندازه صحيح است، قبلا متن نظريه آنان را مى آوريم.

«ماترياليسم ديالك تيك، برخلاف ماتريالسيم مكانيكى معتقد است كه شكل هاى حركت ماده از نظر كيفى با يكديگر اختلاف دارند و نمى توان همه آن ها را به يك نوع برگرداند، ولى در عين حال هر شكلى از آن را وابسته و ناگسسته از شكل هاى ديگر نمى داند.

همه طبيبعت از ستارگان گرفته تا اتم ها، كل مجموعه اى از پديده هاى وابسته به يكديگر را تشكيل مى دهد، و حركت كوچك ترين جزء اين سيستم، ضرور تا متضمن حركت كل است و هم چنين از حركت افتادن كوچك ترين جزء آن، كل را از حركت مى اندازد».[1]

هرگاه ما اين نظريه را در حركت هايى كه در يك سطح قرار دارند بپذيريم هرگز نمى توانيم آن را در حركت هايى كه در دو سطح و به تعبير