شىء نيست بلكه دو مفهوم است كه بيانگر قالب و نحوه وجود آن شىء است و اين كه وجود آن شىء يا وابسته به شىء ديگر هست و يا وابسته به آن نيست، هم چنين است «وجوب وجود» و يا «امكان وجود» كه هر كدام بيانگر شيوه وجود شىء است و به اصطلاح از معقولات فلسفى و از عوارض تحليلى وجود مى باشند.

به عبارت روشن تر: عليت و معلوليت، بسان سفيدى و سياهى نيست كه برعلت و معلول عارض شده باشد، به گونه اى كه در خارج دو چيز داشته باشيم چيزى به نام ذات علت و چيزى به نام وصف عليت و هم چنين است درباره معلوليت بلكه در خارج جز يك شىء به نام وجود علت يا وجود معلول چيزى نداريم و لفظ «علت» و يا «معلول» بيانگر نحوه وجود شىء وابستگى و يا عدم وابستگى آن است و به همين ترتيب است لفظ «وجوب» و «امكان» و كليه معقولات ثانوى.[1]

از اين بيان روشن مى گردد كه بسيارى از تعريف هاى ماركسيست ها در مورد حركت، شبيه نظريه افراد ساده نگر است كه حركت را عارض جسم مى دانند. تنها در اين ميان انگلس، تعريف نزديك به حقيقت دارد آن جا كه مى گويد «حركت شكل موجوديت