بيشتر در اين مورد به كار مى رود و براى توضيح بيشتر درباره دو جهان بينى علمى و فلسفى بحث مى كنيم.

جهان بينى علمى و فلسفى چيست؟

جهان بينى، خواه علمى و خواه فلسفى باشد يك نوع شناخت جهان است در قالب هاى كوچك و بزرگ; مثلا آن جا كه درباره احكام فلز و آلياژ و قوانين مخصوص هرم يا درباره بار مثبت و منفى سخن مى گوييم و شناخت خود را درباره خصوصيات اين موجودات در قالب هاى كوچك مى ريزيم شناخت ما را جهان بينى علمى مى گويند ولى آن جا كه مجموع هستى و وجود را در قلمرو فكر و انديشه خود قرار مى دهيم شناخت خود را نسبت به مجموع هستى در قالب هاى بزرگ مى ريزيم و مى گوييم موجود يا قديم است يا حادث يا علت است و يا معلول و يا مادى است و يا مجرد اين نوع شناخت را از جهان، جهان بينى فلسفى و يا هستى شناسى فلسفى مى گويند.

در اين بخش از مكتب سخن درباره شناخت از مجموع هستى و جهان است خواه بصورت كوتاه (مانند شناخت اجزاى جهان) و يا به صورت گسترده مانند شناخت مجموع هستى به عبارت ديگر در اين بخش از مكتب تصميم بر اين است كه جهان را بشناسيم و از هستى و گيتى توصيفاتى به عمل آوريم و هرگز سخن در اين نيست كه انسان چه بايد بكند و چه نبايد بكند بلكه سخن در اين است كه چه هست و چه نيست و اين كه صفات و خصوصيات وجودى آن چگونه است مادى است مجرد است، قديم است يا حادث؟