بدون دريافت چيزى از خارج، توليد بنمايد.

اين كه مائوتسه تونگ مى گويد: «علت اساسى نشو و نماى هر چيزى از درون آن، ناشى از سرشت متضاد ملازم خود شئ پديد مى آيد»،[1] هيچ مدرك علمى ندارد و واقعيت هاى عينى، آن را تكذيب مى كند، كدام نبات و جاندار است كه اگر رابطه آن را با خارج قطع كنيم و آب به ريشه و آفتاب به تنه آن نرسد، رشد و نمو كند؟

نظريه تك پايه اى با چشم پوشى از عوامل جنبى و عرضى در تكامل موجودات زنده و تاريخ جامعه ها به هيچ وجه صحت ندارد، بلكه در همه موارد، به كمك عوامل خارجى، رشد و نمو صورت مى پذيرد و موجود به تكامل مى رسد.

اينك مواردى را يادآور مى شويم.

1ـ در عالم جديد، اين اصل اعلام شده است كه فقط سيستم هاى باز ـ آن هم در شرايط خاصى ـ مى توانند خصلت حفظ و توليد و تكامل را داشته باشند، (سيستم باز مجموعه اى است كه با خارج و با غير خود ارتباط و تبادل داشته مواد غذايى و انرژى را جذب نمايد و آنچه زايد يا مضر است بيرون بريزد).

ماده اوليه تحولاتى كه در انواع موجود در زمين رخ مى دهد، خود زمين است ولى مايه امداد تمام اعمال روى زمين، انرژى بيكرانى است كه آفتاب تابان از خارج برآن ارزانى مى دارد.

كمى روشن تر بگوييم: سيستم هاى باز، آن دسته از پديده ها را گويند كه با خارج از خود پيوسته در حال ارتباط و تبادل است، براى