نكته ى جالب در اين آيات اين است كه پس از اعطاى مقام «حكم» و يا «ملك» مسأله ى علم و دانش را مطرح كرده، مشعر بر اين كه پيامبران علم لازم را در صحنه ى تشريع و اجراى احكام الهى دارا بودند.[1]

ب . آگاهى بر ملاكات تشريع

آگاهى از تشريع بسان سكه دو رويه است، يك رويه آن را احكام و رويه ديگر آن را ملاكات احكام تشكيل مى دهد و از آنجا كه فعل الهى، پيراسته از عبث و بيهودگى است، قطعاً تشريعات الهى نيز كه نوعى از افعال او است داراى ملاك بوده و پيامبران از آن ملاكات آگاه بوده اند. اگر چه در اين باره دليل روشنى در آيات قرآن يافت نمى شود، ولى با توجه به برخى از آيات و نيز پاره اى از روايات مى توان بر آگاهى پيامبران از ملاكات احكام استدلال نمود.

قرآن ملاك برخى از احكام الهى را بيان نموده است و ازاين آيات مى توان استفاده كرد كه خداوند پيامبر گرامى را برملاك احكام خود آگاه نموده است و با توجه به اين كه اين امر از ويژگى هاى او به شمار مى رود مى توان گفت ديگر پيامبران الهى نيز از اين آگاهى برخوردار بوده اند.

قرآن در باره ى ملاك تحريم شرابخوارى و قمار بازى مى گويد:

(إِنَّما يُريدُ الشَّيْطانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَداوَةَ وَالْبَغْضاءَ فِى الخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ وَيَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللّهِ وَ عَنِ الصَّلاةِ فَهَلْ أَنْتُمْ