كه موسى برگشت، او نيز برمى گردد و دستها و پاهاى كسانى را كه مى انديشند رسول خدا در گذشته است قطع مى كند.

سخنان تند و تهديدآميز خليفه در ساده لوحان اثر گذاشت و حيرت بر جمعيت حاكم شد. از يك طرف، وفات پيامبر يك امر قطعى بود و از طرف ديگر مخالفت با سخنان عمربن خطاب كار آسانى نبود، اين حالت بر جمعيت حاكم بود، تا اينكه ابوبكر از منزل خود كه در نقطه دورى بود، به جمعيت پيوست و از سخنان عمربن خطاب آگاه شد. در اين هنگام، رو به جمعيت كرد و گفت: آن كس كه پيامبر را مى پرستيد، بداند كه او در گذشته است. آن كس كه خدا را مى پرستيد بداند كه خدا زنده است! و آن گاه اين آيه را خواند كه:

(وَ مَا مُحَمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِنْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ وَ مَنْ يَنْقَلِبْ عَلَى عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّ اللهَ شَيْئًا وَ سَيَجْزِي اللّهُ الشَّاكِرِينَ).[1]

«محمد(صلى الله عليه وآله) جز پيامبرى نيست كه پيش از او نيز پيامبرانى آمده اند، پس اگر او بميرد يا كشته شود، آيا شما به عقب باز مى گرديد؟ ـ به كفر مى گراييد ـ و هركس به عقب برگردد. به خدا زيانى نمى زند و خداوند به زودى به سپاسگزاران ـ كه استقامت بورزند ـ پاداش مى دهد».