2. پرخاشگرى در صلح حديبيه

رسول گرامى، تصميم گرفت در سال ششم هجرت، با گروهى از مسلمانان براى برگزارى مراسم عمره به مكّه بروند. جمعى با پيامبر همراه شدند كه شمار آنان به هفتصد نفر مى رسيد و از اينكه پيامبر سلاحى بجز سلاح مسافر همراه نداشت چنين برداشت مى شد كه نظرى جز زيارت خانه خدا و اداى مراسم عمره ندارد، ولى قريش، از ورود پيامبر به حرم، در نقطه اى به نام حديبيه جلوگيرى كردند. سرانجام، تصميم براين شد كه دو طرف، پيمان صلحى ببندند و پيامبر از همان جا به مدينه برگردد. سال ديگر همان موقع براى مراسم عمره به مكه بيايد. در بندهاى اين صلحنامه، پيامبر نرمش قهرمانانه اى از خود نشان داد، ولى چون برخى از صحابه از اسرار آن، آگاه نبودند. يكى از آنان (عمربن خطاب)، رو به يار ديرينه خود كرد و گفت: مگر وى رسول خدا نيست؟ مگر ما مسلمان نيستيم؟ مگر آنان، مشرك نيستند؟ ابى بكر تصديق كرد. گفت: پس چرا در اين صلحنامه خوارى و ذلّت را پذيرفته ايم؟ مرور زمان ثابت كرد كه نرمش پيامبر، صد درصد، به نفع اسلام و مسلمانان بوده است. و اما اين نرمش چه بود؟ براى پى بردن بدان به كتاب فروغ ابديت مراجعه فرماييد.[1]