3. امتناع از افطار در سفر

پيامبر در سال هشتم هجرى در دهم ماه رمضان براى فتح مكه از مدينه بيرون رفت، در حالى كه خود و يارانش روزه بودند، آن گاه كه به نقطه اى به نام «كراع الغميم» رسيد. كاسه ى آب خواست، آن را به دهان نزديك كرد و نوشيد به گونه اى كه همه مردم افطار پيامبر را مشاهده كردند، اكثريت آنان كه در ركاب حضرت بودند، افطار نمودند، امّا گروهى برخلاف سيره پيامبر، روزه گرفتند، به گمان اينكه سفربا حالت روزه پاداش بيشترى دارد. پيامبر آنان را گنهكار و نافرمان خواند.[1]

4. جلوگيرى از نگارش وصيّت نامه

پيامبر گرامى چند روز پيش از درگذشت خود، در بستر بيمارى قرار گرفته بود كه گروهى از ياران او به ديدار وى آمدند، پيامبر فرمود: قلم و كاغذى بياوريد تا براى شما چيزى بنويسم تا هرگز گمراه نشويد. برخى از حاضران در مجلس، احساس كردند كه پيامبر در مورد امر مهمى مانند خلافت مى خواهد چيزى بنويسد. گفتند بيمارى بر پيامبر غلبه كرده است. كتاب خدا براى ما كافى