مُحمّداً رَسُولُ اللهِ وَالإقرارُ بِما جاءَ مِنْ عِندِ اللهِ وَالجهاد ماض مُنْذُ بَعثَ رُسُلَهُ إلى آخرِ عِصابة تَكُونُ مِنَ المُسلمين... فلا تكفّروهم بذنب ولا تشهدوا عَليهمْ بِشرك».[1]

«اسلام مبتنى بر چند چيز است: شهادت به يگانگى خداوند (لااله الاّ الله) و شهادت بر نبوت رسول خدا(محمّد رسول الله(صلى الله عليه وآله وسلم)) و پذيرفتن آنچه از جانب خداوند نازل شده است و اعتقاد به اينكه جهاد از ابتداى بعثت انبياء ادامه دارد تا به آخرين گروه كه مسلمانان مى باشند. پس كسى را كه به اين ويژگى ها معتقد بود، به دليل گواهى و شهادت او تكفير نكنيد و او را مشرك ننمايد».

2. ابوداود از نافع و او از ابن عمر نقل مى كند كه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود:

«أيُّما رجل مُسلم أكفر رجلاً مسلماً فإن كان كافراً، وإلاّ كان هو الكافر».[2]

«هرگاه مسلمانى، مسلمان ديگرى را تكفير كند اگر او واقعاً كافر باشد كه هيچ، و گرنه خود او كافر است».

3. مسلم به نقل از نافع و او از ابن عمر روايت كرده است كه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود:

«إذا كفّر الرجل أخاه، فقد باء بها أحدهما».[3]