اعصار گزارش مى دهد در اين صورت وحدت دين با تعدد شرايع و مذاهب آسمانى جز اين تصور ندارد كه دين آن باورهاى توحيدى و يا معارف الهى است كه همه پيامبران، بر تبليغ آن ها دعوت شده اند، و اصول آن ها را تسليم در برابر خدا، و نفى عبادت و اطاعت غير او تشكيل مى دهد.

در آيه ديگر يادآور مى شود كه هر كس به جز اسلام، از دين ديگرى پيروى كند از او پذيرفته نيست.[1] اين حكم نه تنها در عصر رسول خدا حاكم بود، بلكه در ديگر اصار نيز، حاكم است و لذا قرآن درباره ابراهيم يادآور مى شود: او يك فرد مسلم بود، نه يهودى بود و نه نصرانى و نه مشرك.[2]

يگانگى دين و اين كه آيين ابراهيم نيز اسلام بود با علم به كثرت شرايع و مذاهب جز اين تفسيرى ندارد كه دين همان اعتقاد به توحيد و تسليم در برابر حق حق تعالى و نتيجه آن پرستش او است كه زيربناى تمام شرايع را تشكيل مى دهد، و تمام پيامبران بر تبليغ آن دعوت شده اند:

(ولقد بعثنا فى كلّ امة رسولا ان اعبدوا الله واجتنبوا الطاغوت...) (نحل / 36).

«در ميان هر امتى، رسولى را برانگيختيم تا به مردم بگوييد خدا را بپرستيد و از پرستش طاغوت (بت ها) بپرهيزيد».