يعنى اقليت ها يا غير مسلمانان اگر با شما جنگ مذهبى اعلام نكردند و به شما فشار نياوردند و شما را از وطنتان خارج نكردند خداوند شما را از اين كه با آن ها با عدالت و نيكى رفتار كنيد نهى نمى كند. بدين ترتيب اسلام اجازه مى دهد اقليت هاى مذهبى در جامعه اسلامى حضور داشته باشند و از حقوق انسانى و آزادى مذهبى برخوردتار گردند.

در آيه ديگر مى فرمايد:

(و انّما ينهاكم الله عن الّذين قاتلوكم فى الدّين و أخرجوكم من دياركم و ظاهروا على اخراجكم أن تولّوهم و من يتولّهم فاولئك هم الظالمون).[1]

«شما را از دوستى و رابطه با كسانى نهى مى كند كه در امر دين با شما پيكار كردند و شما را از خانه هايتان بيرون راندند و يا به بيرون راندن شما كمك كردند، هركس با آنان رابطه دوستى داشت باشد، ستمگر است».

سياست كلى اسلام، درباره اقليت هاى مذهبى و غير مسلمانان، از اين دو آيه كاملا فهميد همى شود، يعنى مادامى كه اقليت ها به حقوق اكثريت تجاوز نكنند و بر ضد اسلام و مسلمانان توطئه ننمايند، در كشور اسلامى كاملا آزاد هستند و مسلمانا نوظيفه دارند با آن ها به عدالت و نيكى رفتار كنند. ولى اگر بر ضد اسلام و مسلمانان با كشورهاى ديگر همدستى داشته باشند، مسلمانان موظف هستند جلو فعاليت آن ها را بگيرند و هرگز آن ها را دوست خود ندانند.

اسلام به مسلمانان تأكيد مى كند كه تعهدات خود را در مورد حمايت از «اهل