حالا خواه، ريشه اين نظر در فلسفه «كانت» باشد، يا خود آنان اين نظريه را ابداع نموده نتايج آن را مى توان چنين توضيح داد:

1. فهم متن محصول تركيب افق معنايى مفسر، با افق معنايى متن است و دخالت ذهنيت مفسر يك واقعيت اجتناب ناپذير است.

2. فهم عينى و واقعى متن امكان پذير نيست; زيرا پيش داورى يا پيش فرض هاى مفسر، شرط حصول فهم است و در هر فهمى پيش فرض هاى مفسر، در فهم نقشى دارند.

3. به تعداد افراد به خاطر پيش فرض هاى آنان، تفسيرهاى مختلف در مورد متن داريم و امكان قرائت هاى نامحدودى از متن وجود دارد و از همين جا مسأله قرائت هاى متعدد ناشى مى شود.

4. فهم ثابت و نهايى از متن وجود ندارد.

5. از آن جا كه تفسير متن عبارت است از تركيب پيش داورى ها با متن، مفسر كارى با قصد و نيت مؤلف ندارد و مؤلف خود يكى از خوانندگان متن است.

6. معيار يبراى سنجش و داورى تفسير معتبر از نامعتبر وجود ندارد.

از آن جا كه مفسران متن متعددند و در طول زمان پيش فرض هاى مختلفى دارند فهم هاى كاملا مختلفى وجود دارد كه هيچ يك، برتر از ديگرى نيست.[1]