(متّكئين فيها على الأرائك...) (انسان / 13).

«در آن جا بر تخت ها تكيه مى كنند».

قرآن در موردى كه از «استوا»ى خدا بر عرش سخن گفته، پيوسته در قبل و بعد آيه به بيان مظاهر قدرت او پرداخته است.

اينك از ميان اين آيات هفتگانه به بيان دو آيه مى پردازيم:

1. (انّ ربّكم الله الذى خلق السماوات و الارض فى ستة ايام ثم استوى على العرش يغشى اليل النهار يطلبه حثيثاً و الشمس و القمر و النجوم مسخّرات بامره الا له الخلق و الامر تبارك الله رب العالمين) (اعراف / 54)

«پروردگار شما آن خدايى است كه آسمان ها و زمين را در شش روز (مرحله) آفريد.

آن گاه بر عرش مستولى شد. شب را با روز مى پوشاند و شب با شتاب از پى روز مى آيد، افتاب و ماه و ستارگان را كه به فرمان او رام شده اند آفريد. براى اوست آفريدن و فرمان دادن (فرمانروايى) زوال ناپذير است خداى عالم ها».

2. (انّ ربّكم الله الذى خلق السماوات و الارض فى ستة ايام ثمّ استوى على العرش يدبّر الامر ما من شفيع الاّ من بعد اذنه ذلكم الله ربكم فاعبدوه افلا تذكّرون) (يونس / 3)

«پروردگار شما خدايى است كه آسمان ها و زمين را در شش روز آفريد آن گاه بر عرش مستولى گشت. كار آفرينش را تدبير مى كند و هيچ شفاعت كننده اى (اسباب و علل طبيعى) نيست مگر پس از اذن و اجازه ى او. اين است پروردگار شما. پس او را بپرستيد، آيا پند نمى گيريد؟»