در حقيقت كمال انسان قطره اى است از آن دريا، و اگر به آن دريا بپيوندد ديگر قطره نيست، بلكه دريا است و در حد تعبير آن گوينده:

قطره دريا است اگر با درياست *** ورنه او قطره و دريا دريا است

رنسانس در غرب هر چند نوآورى هايى در علوم طبيعى و فلكى پديد آورد، و قوانين پوشيده را آشكار ساخت ولى بر اثر غفلت از آموزه هاى الهى يك نوع انحطاط فكرى درباره شناخت انسان و ماوراى طبيعت به بار آورد كه هرگز قابل جبران نيست.

با توجه به اين كه خدا در مكتب الهى مربى آگاه و تواناست و خواهان كمال انسان مى باشد و هيچ فردى به خصوصيات مصنوع خود مانند صانع او آگاه نيست، او از زير و بم زندگى بشر و خواسته هاى درونى و برونى او آگاه است طبعاً ارزش گذارى او مطابق فطرت و كمال او خواهد بود ولى در اين جا برخى از غربيان كه تحت تأثير انتقام از كليسا قرار گرفته اصالت را به انسان مى دهند و مى گويند كمالِ مطلوبِ انسان آن است كه خود ارزش گذار باشد نه اين كه از ارزش هاى وضع شده ديگران تبعيت و اطاعت كند.

اين گروه اطاعت از خدا را با ميل به رهايى و آزادى و حتى نيرومندى مغاير مى دانند.

ژان پل سارتر كه از پيشروان اين انديشه است مى گويد:

قول به آزادى انسان مستلزم اين است كه افراد بشر ملعبه خدايان يا هر قوه ديگرى ماسواى خود نيستند بلكه آزادى مطلق دارند و رها و مستقل و غير متعلق و غير مرتبطند و خلاصه به حال خويشند آينده به كلى باز و غير مسدود است، اگر