بگذارد، و خواهان آن باشد.

با توجه به آن چه كه گفتيم، روشن مى شود كه نفى آزادى رايج در غرب به معنى پذيرش استبداد نيست، زيرا استبداد به هر صورتى باشد زشت و قبيح و از نظر خرد و قوانين الهى كاملا مذموم است. بزرگ ترين مظهر استبداد حكومت فراعنه است كه قرآن به شدت از آن نكوهش كرده و درباره ى آن مى فرمايد:

(انّ فرعون علا فى الارض و جعل أهلها شيعاً يستضعف طائفةً منهم يذبّح أبنائهم و يستحيى نسائهم انّه كان من المفسدين).[1]

«فرون در زمين برترى جويى كرد و اهل آن را به گروه هاى مختلفى تقسيم نمود، گروهى را به ضعف و ناتوانى مى كشاند، پسران شان را سر مى بريد و زنان شان را (براى كنيزى و خدمت) زنده نگه مى داشت، او به يقين از مفسدان بود».

ولى پذيرش آزادى در مقابل استبداد غير از پذيرش آزادى به معناى رهايى از قيود اخلاقى و ارزش هاى والاى انسانى است.

برخلاف نظر سطحى نگران كه غرب را منادى آزادى مى دانند، غرب استعمارگر نمى تواند منادى آزادى باشد، آنان به نفاق و دروغ، خود را منادى آزادى معرفى كرده و مدعى اند كه براى آزادى ملت ها قيام كرده و لشكركشى مى كنند. هدف واقعى آنان سلطه بر منابع ملت هاى ضعيف و ناتوان است. تاريخ دويست ساله ى استعمار، روشن ترين گواه بر اين بهره كشى و يغماگرى در پوشش آزادى خواهى است هم اكنون امريكا با روحيه ى جنگ طلبانه با بهره گيرى از سازمان هاى