موهبت الهى امكان پذير نيست، او اين علوم را چنين بر مى شمرد:

1. شناخت الفاظ كه متكفّل آن علم لغت است.

2. مناسبت برخى از الفاظ با برخى ديگر كه بيانگر آن، علم اشتقاق است.

3. شناسايى عوارض الفاظ يعنى صيغه سازى و اعراب آخر كلمه كه بيانگر آن علم صرف و نحو است.

4. شناسايى قرائات مختلف.

5. شأن نزول ايات بالاخص آنچه كه مربوط به سرگذشت پيشينيان است و از آن به نام «علم آثار و اخبار» نام مى برند.

6. آنچه كه از رسول خدا درباره نماز و زكات كه شرح آن ها در سنت پيامبر است.

7. شناسايى ناسخ و منسوخ، عام و خاص، و مسايل اجتماعى و اختلافى كه از آن ها در علم اصول بحث مى شود.

8. شناسايى احكام دين و آداب آن و سياست هاى اسلامى كه «علم فقه» از آن ها بحث مى كند.

9. شناسايى ادله و براهين عقلى كه از آن ها در علم كلام گفتگو مى شود.

10. علم موهبتى كه خدا آن را در اختيار كسى قرار مى دهد كه بداند و عمل كند، سپس از اميرمؤمنان على(عليه السلام) نقل مى كند كه حكمت روزى به سخن درآمد و چنين گفت: «مَن أرادنى فليعمل بأحسنما علم»: «هر كس خواهان حكمت است به آن چه كه مى داند به نحو احسن عمل كند».

سپس مى گويد: اين موهبت الهى در سايه انجام كارهاى صالح رخ مى دهد و لذا قرآن مى فرمايد: