19) «گه» كه مخفّف «گاه» است.

20) «لاخ»: آتش لاخ، اهرمن لاخ، ديولاخ، رودلاخ، سنگلاخ، هندولاخ.

در آن اهرمن لاخ نرم و درشت *** ز ماهى شكم ديدم از ماه پشت

21) «لان»: همچو نمك لان.

22) «مان»: خانمان و دودمان و ساختمان.

23) «نا»: پهنا و تنگنا كه در اصل، «پهن نا» بوده.

24) «وند»: همچو آوند كه در اصل «آبوند» بوده و دور نيست كه «وند» از ادوات نسبت بوده و ظرفيّت به قرينه مقام، مفهوم گردد; و هم چنين اكثر ادوات مذكوره قابل مناقشه مى باشند و مقام مقتضى تدقيق نيست.

نمايش نهم، ادوات تنبيه كه به واسطه آن ها متكلّم مخاطب را به كلام خود بياگاهاند كه تا به درستى شنيده و غفلت ننمايد و آنچه به نظر رسيده، شش حرف است كه مرتّباً مى نگارد:

1) «تا»:

تا چه خواهى خريدن اى مغرور *** روز درماندگى به سيم دغل

2) «ها»:

كعبه چه كنى با حجرالأسود و زمزم *** ها عارض و زلف و خط تركان ختائى

3) «هان»:

پيران، سخن به تجربه گفتند گويمت *** هان اى پسر كه پير شوى پند گوش كن

4) «هلا»:

هلا زود بشتاب كامد سپاه *** ز ايران و بر ما گرفتند راه

5) «هى»:

دل خونين ز بغل در ره يارم افتاد *** هى بگيريد كه مينا ز كنارم افتاد

6) «هين»:

هين مخوان لاحول عمران زاده ام *** من ز لاحول اين طرف افتاد]ه ا[م

نمايش دهم، ادوات و حروف تكرار و تأكيد و تعديه كه شش حرف است:

1) «باز»:

باز آمد آن مغنّى با چنگ سازكرده *** دروازه بلا را با خلق باز كرده

2) «تا» كه به معنى هرگز و زنهار است:

ز صاحب غرض تا سخن نشنوى *** كه گر كار بندى پشيمان شوى

3) «زنهار» به معنى هرگز: «زنهار كسى را نكنى عيب كه عيب است».