نويسنده تفسير شده است مثلاً در تفسير آيه ياد شده به شدت موضع گيرى مى كند و مى گويد: مقصود از خليفه حضرت آدم نيست زيرا خليفه به معنى پيامبر نيامده است درحالى كه همگى مى دانيم كه نبوت آدم از خصوصيات مصداق است و دخلى به مفهوم خليفه ندارد و اگر مى گوئيم مقصود از خليفه در آن زمان حضرت آدم است نه از اين نظر است كه او نبى بوده واز اين لحاظ جانشين بوده است بلكه علت جانشينى او جز اين نبود كه انسان بود واز اين نظر جانشين خدا در روى زمين قرار گرفت و نبوت او از مقارنات اتفاقى است كه در اين تطبيق كوچك ترين دخالتى نداشته است.

د ـ شكى نيست كه الفاظ قرآن در روز نزول آن داراى معانى خاصى بوده كه به مرور زمان برخى از آن الفاظ در عرف ما معانى ديگرى براى خود پيدا كرده است و هرگز مفسر نبايد به معانى متبادر در عصر حاضر اكتفاء ورزد، بلكه بايد در تفسير آيات به ريشه يابى پرداخته و معانى اصيل كلمات قرآن را به دست آورد و در اين مورد كتاب « المقاييس» نگارش « ابو على زكرياى فارسى» متوفاى 395 بهترين راه گشا است.

نويسنده كتاب براثر غفلت از اين اصل در تفسير آيات مربوط به حضرت آدم دچار لغزشهائى شده و آدم را متهم به گناه و عدم عصمت نموده است درحالى كه اگر او به ريشه يابى الفاظ :« عصى، غوى و تاب عليه» مى پرداخت دچار چنين اشتباهاتى نمى شد.

ح ـ نا آگاهى از تاريخ عرب جاهلى و صدر اسلام:

تاريـخ زنـدگانى عـرب در عـصر نزول قـرآن به منزله قرائن متصلى است كه مى تواند روشنگر بسيارى از آيات قرآن باشد از اين جهت بر مفسر لازم است در تفسير آيات از تاريخ حاكم برعصر نزول قرآن كاملاً آگاه گردد مثلاً تاريخ مى گويد زنان عرب در عصر جاهليت به هنگام مرگ شوهران يكسال تمام عده نگاه مى داشتند