جهـت سياق آيـات را بر ديگر دلائل قطعى مقـدم مى دارد در حـالى كـه همـگان مى دانيم نظم آيات يك سوره از نظر كتابت با نظم نزولى آن فرق دارد و هرگز آيات يك سوره يك جا نازل نشده و ميان اين دو نظم اختلاف روشنى وجود دارد و اين بحث، مربوط به تاريخ نظم قرآن است كه از حوصله بحث ما خارج است و در اين باره محققان داد سخن داده اند[1].

بنابراين هرگاه دلائل قطعي گواهى دادكه بخشى از آيات سوره مربوط به آيات قبلى وبعدى نيست بايد دليل قطعى را بر سياق آيات مقدم بداريم واز اين جهت معتقديم كه آيه ( إنَّما يُرِيْدُ اللّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَيْت وَِيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً))(سوره احزاب، آيه 33) مربوط به همسران پيامبر نيست ومصلحتى او را برآن داشته كه آن را در ميان اين آيات قرار دهد [2].

ياد آور مى شويم سياق آيات يكى از كليدهاى فهم آيات قرآن است ولى اين قاعده تا آنجا مفيد و سودمند است كه دليل قطعى برخلاف آن از پيامبر و يا خاندان رسالت وارد نشود.

ج ـ اشتباه مفهوم به مصداق:

شكى نيست كه مفهوم يك كلمه غير از مصداق آن است چه بسا ممكن است مصداق داراى خصوصياتى باشد كه هرگز در مفهوم وجود نداشته باشد مثلاً كلمه خليفه در آيه: ( إنِّي جاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً) به معنى جانشين است و مصداق آن در آن روز حضرت آدم پيامبر خدا بوده است، و نبوت آدم از خصوصيات مصداق است كه هرگز در مفهوم اخذ نشده است.

دراينجا خلط ميان حكم مفهوم و با حكم مصداق مايه پاره اى از اشتباهات