به ديگر سخن: در اين آيه، شوهر حدود شش بار، مورد خطاب قرار گرفته است مانند:

1 ـ وَ اِنْ طَلَّقْتُموُهُنَّ : اگر شما شوهران، زنان را طلاق داديد.

2 ـ مِنْ قَبْلِ اَنْ تَمَسُّوهُنَّ: پيش از آن كه شما شوهران با آنان نزديكى كنيد.

3 ـ وَ قَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِيْضَةً: شما شوهران، مهريه معين كرده بوديد.

4 ـ فَنِصْفُ ما فَرَضْتُمْ: نيمى از آنچه كه شما شوهران معين كرده بوديد.

5 ـوَ أنْْ تَعْفوُا اَقْرَبُ: اگر شما شوهران عفو كنيد نزديك به تقوى است.

6 ـ وَ لا تَنْسَوْ الْفَضْلَ بَيْنَكُنمْ: شما شوهران بخشش را ميان خود فراموش نكنيد.

همان طور كه ملاحظه مى نمائيد، شوهر در اين آيه، شش بار مورد خطاب قرار گرفته است، و اگر نگوئيم كه خطاب پنجم و ششم نيز مخصوص شوهران است، قطعاً چهارخطاب نخست، مخصوص شوهران است.

در اين صورت مقصود از «اَلَّذِى بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكاحِ» نمى تواند خود شوهر باشد زيرا جهت ندارد كه از خطاب به غيبت عدول كند، طبعاً مقصود يا خود زن است ويا ولى زن ولى چون وظيفه خود زن با جمله « اِلاّ اَنْ يَعْفوُنَ» بيان شده است، طبعاً مقصود از اين جمله اولياء زن خواهد بود، اوليائى كه حق دارند در باره شئون او تصميم بگيرند، خواه در آغاز كار ازدواج وخواه در پايان آن.

و حاصل آيه اين است كه: شوهرى كه پيش از عروسى، همسر خود را طلاق دهد بايد نصف مهريه را بپردازد، مگر اينكه افراد صلاحيت دار از آن بگذرندو اين افراد عبارتند از :

خود زن: «إلاّ اَنْ يَعْفُونَ».

اولياء زن: « اَوْ يَعْفُوَ الَّذِي بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكاحِ».

و در غير اين صورت مرد بايد نيمى از مهريه را بپردازد.