ولى از خانه بيرون مى آيد، رسول گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود:[1]

واى بر شما پيـش از آن كه مـن مبعوث بشوم، هنگامى كه شوهر زنى فوت مى كرد، مى گفت: تا يك سال شانه نخواهم زد، و سرمه نخواهم كشيد، و ... و من شما را فقط به چهارماه و ده روز دستور داده ام ـ مع الوصف ـ طاقت نمى آوريد؟

بررسى روايات و متون تاريخ، ما را به دو مطلب هدايت مى كند:

دقت در حوادث دوران جاهليت آن هم پيرامون زنان شوهر مرده ما را به دو مطلب رهبرى مى كند:

1 ـ در دوران جاهليت مردان وصيت مى كردند كه زنان آنان يك سال در خانه آنها بمانند و اين وصيت فقط به منظور عده وفات بوده است و بس حتى مؤلف «المنار» ( در ج2، ص448) اين مطلب را از « ابومسلم» كه آيه را بر خلاف مشهور تفسير كرده، نيز نقل نموده است.

2 ـ در بيشتر متون روايات و تاريخ، كلمه ( حول) وارد شده و خود اين مطلب در فهم آيه بسيار مؤثر است.

هرگاه به جمعيتى كه ذهن آنان با اين مطالب آميخته است و رسم و نظام آنها در عده وفات اين است كه وصيت كنند كه وارث، زنان آنها را يك سال نفقه و سكنى بدهند، گفته شود كه :

(وَصِيَّةً لإزْواجِهِمْ مَتاعاً إِلىَ الْحَوْلِ غَيْرَ اِخْراج ) ( سوره بقره، آيه 240).

« در باره زنانتان وصيت كنيد كه يك سال با بذل نفقه درخانه هاى شما بدون اين كه ورثه ميت آنها را اخراج كند، بمانند».

چه مى فهمند؟ جز اين مى فهمند كه : منظور قرآن، روى مصالحى همان