قسمت در روز « غدير» در باره ولايت على (عليه السلام) نازل شده است صدر و ذيل آيه نمى تواند ما را از اعتقاد به مضمون احاديث باز دارد زيرا اين قسمت براى خود كلامى است مستقل كه در باره هرموضوعى وارد شده باشد و با قبل و بعدخود ارتباط ندارد.

گواه چهارم بر استقلال آيه:

4 ـ دقـت در مضـمون آيه نه تنها ما را به استقلال آيه هدايت مى كند، بلكه مى رساند كه آيه فقط مى تواند در مسأله اى مثل نصب وصى و تعيين جانشين صادق باشد زيرا بايد ديد درچه روزى، كافران از پيروزى اسلام مأيوس گرديدند و در چه روزى دين خدا تكميل گرديد.

به ديگر سخن: كدام روز است كه اين دو حادثه در آن باهم به وقوع نپيوسته است اينك ما همه محتملات را يكى پس از ديگرى مورد بررسى قرار مى دهيم:

1 ـ روز بعثت: به طور مسلم در روز بعثت اين دو حادثه به وقوع پيوسته است زيرا در آن روز نه كافران مأيوس بودند، ونه دين بيان شده بود تاتكميل گردد و همچنين است روز هجرت.

2 ـ روز فتح مكه: اين احتمال نيز مانند احتمال سابق است زيرا فتح مكه در سال هشتم صورت گرفت، در حالى كه بسيارى از پيمانهائى كه مسلمانان با كافران داشتند به قوت خود باقى بود و مشركان مجاز بودند كه مانند جاهليت رسوم حج را به جا آوردند، از اين لحاظ نه يأس بركافران مستولى بود، و نه آئين خدا در آن روز تكميل شده بود، زيرا چه بسا احكامى پس از فتح مكه بيان شده است.

3 ـ روزى كه اعلام بيزارى شد: روزى كه على (عليه السلام) سوره « برائت» را برمشركان خواند در آن روز اگر چه مشركان شبه جزيره از هرگونه پيروزى مأيوس گشتند ولى در آن روز دين از نظر بيان احكام، كامل نگشته بود، و چه بسا احكامى مانند « حدود و قصاص» كه در همين سوره ( مائده) است بعداً نازل گرديده و ما بايد روزى رانشان دهيم كه اين دو موضوع باهم در آن روز اتفاق افتاده است.