« اگر كسى درموقع گرسنگى بدون اين كه ميل به گناه داشته باشد( به خوردن يكى از ممنوعات مزبور) ناچار شود خداوند آمرزنده و بخشاينده است».

قسمت دوم خواه بگوئيم در باره على (عليه السلام) نازل شده است يا در باره موضوع ديگر، خواه در روز غدير نازل شده باشد يا روز « عرفه» خود كلامى است مستقل كه در وسط آيه اى قرار گرفته است.

قرائن براستقلال آيه:

1 ـ روشن ترين گواه بر استقلال اين بخش اين است كه اگر قسمت دوم را از اين سه قسمت بر داريم كوچكترين لطمه اى به ارتباط قسمت اول با سوم نمى زند و شما مى توانيد دو قسمت اول و سوم را باهم تأليف دهيد آنگاه خواهيد ديد كه كوچكترين لطمه اى بر مضمون آيه وارد نمى سازد.

خلاصه با ضميمه كردن ذيل آيه به صدر آن، يك آيه كامل به وجود مى آيد و با بر داشتن قسمت دوم كوچكترين لطمه اى به ارتباط آيه وارد نمى شود و اين خود گواه بر اين است كه قسمت مزبور كلامى است مستقل و جداگانه( درباره هرموضوعى نازل شده باشد) كه در وسط آيه اى واقع شده است.

گواه دوم بر استقلال آيه:

2 ـ مضمون همين آيه در سوره هاى « بقره » ، « انعام» و «نحل» نيز وارد شده است درحالى كه اين قسمت يعنى قسمت دوم ( آيه مورد بحث) در سوره هاى ياد شده نيست اينك آيات مزبور را در اين جا نقل مى كنيم:

( إنَّماحَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَ الدَّمَ وَ لَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَ ما اُهِلَّ لِغَيْرِ اللّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ باغ وَ لا عاد فَلا إثْمَ عَلَيْهِ إنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ)(بقره، آيه 173)