شدند آنان را از زيان كاران قرار داديم، او و لوط را نجات داديم وبه سرزمينى كه آنجا را كه براى جهانيان پربركت كرديم، روانه ساختيم و به او اسحاق و يعقوب داديم و هريك از صالحان مى باشند».

بنابر مفاد اين آيات، تمام جريان مبارزه ها و وعده ها و دعاها سپس قطع رابطه وترك دعا، همگى در دوران جوانى و در موقعى بود كه ابراهيم در سرزمين عراق زندگى مى كرد.

2 ـ آنگاه ابراهيم در دوران پيرى سفرى به حجاز مى كند و از طرف خداوند مأمور مى گردد كه بناى كعبه را تجديد كند، او پس از فراغت از بناى كعـبه چنين مى گويد:

( اَلْحَمْدُ للّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَىَ الْكِبَرِ اِسْماعِيلَ وَ اِسْحاقَ إنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعاءِ رَبَّناَ اجْعَلْنِي مُقِيمَ الصَّلوةِ وَ مِنْ ذُرِيَّتِي رَبَّنا وَ تَقـَبـَّلْ دُعـاءِ رَبَّنــاَ اغْفـِرْ لِـي وَ لـِوالـِدَيَّ وَ لِلْمـُؤمِنـينَ يـَوْمَ يَقوُمُ الْحِسابِ) (ابراهيم ، آيه هاى 39 ـ 41).

« سپاس خداى را كه در دوران پيرى به من اسماعيل و اسحاق را عطاء فرمود خدايم شنونده دعا هاى بندگان است پروردگارا مرا و ذريه مرا به پا دارنده نماز قرار بده، دعاى مرا بپذير پروردگارا مرا و والدم و مؤمنان را روز بر پايى حساب بيامرز».

3 ـ تمام گفتگوهاى ابراهيم با آزر، در سرزمين عراق، پيش از مهاجرت به فلسطين، تا چه رسد به زمان بناى كعبه بود، اگر قرآن مى گويد ابراهيم به آزر چنين گفت:

( وَ اِذْ قالَ اِبْراهِيمُُ لإبِيهِ آزَرَ اَتَتَّخِذُ اَصْناماً آلِهَةً اِنِّي اَريكَ وَ قَوْمَكَ فِي ضَلال مُبِين) ( انعام، آيه 74).

« آنگاه كه ابراهيم به پدر خود آزر گفت آيا بتها را خدايان خود اخذ مى كنى