نام کتاب : آيات مشكله قرآن نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 1 صفحه : 322
گذشته از اين، مفسران كه سوره شورى را مكى مى دانند، خصوص اين آيه و برخى ديگر از آيات اين سوره را مدنى مى نامند.
اين ها پايه هاى چهارده گانه « روش تفسير صحيح» قرآن است كه برخى از اولويت خاصى برخوردارند هرچند مى توان، برخى از آنها را در برخى ديگر ادغام نمـود مانند آگاهى از تاريخ اسلام و قصص پيامبران كه مى توانند به گونه اى در «شأن نزول» داخل شوند، ولى ما براى روشن گوئى، هريك را جداگانه بررسى نموديم.
پاسخ به يك پرسش:
تا اين جا شرائط و پايه هاى اساسى تفسير صحيح، روشن گرديد، در اين مورد پرسشى مطرح است كه هم اكنون به پاسخ آن مى پردازيم:
مقصود از « عربى مبين» چيست؟
اگر تفسير قرآن به يك چنين مقدمات نياز دارد، پس چرا قرآن خود را چنين توصيف مى كند:
( وَ هذا لِسانٌ عَرَبِىٌّ مُبِينٌ)( نحل، آيه 103).