باشد، قطعاً جهات مشتركى نيز دارد و به خاطر همين جهات مشترك است كه بايد در تفسير يك آيه همه آيات وارد در زمينه آن آيه را ديد، آنگاه از مجموع آنها اتخاذ نظر كرد و همچنين است مضامين مكرر يك جريان.

اين جا است كه لزوم پى ريزى يك نوع ديگر از تفسير، و آن به اصطلاح تفسير « موضوعى قرآن » است، جلوه گر مى شود و مقصود از چنين روش، اين است كه مجموع آيات يك موضوع، به اندازه توانائى دريك جا گرد آيند، آنگاه با قرينه قرار دادن آيه و مقايسه آيات با يكديگر، از مجموع، نظر واحدى اتخاذ گردد.

درحالى كه روش ديگر تفسير قرآن يعنى: تفسير آيات قرآن به صورت سوره به سـوره مفـيد و سودمـند است حتى براى طبـقه اى، جـز اين روش، روش ديگرى نمـى توانـد مفيد واقـع شـود مـع الوصـف پرده بردارى از مقاصد قرآن به صورت جامع الأطراف، جز از طريق تفسير موضوعى كه روح « هماهنگى آيات قرآن وانسجام آنها با يكديگر » است، امكان پذير نيست، واين همان راهى است كه نگارنده آن را در اين كتاب « منشور جاويد قرآن» [1] و كتاب « مفاهيم القرآن » [2] پيموده است و طبعاً خالى از نقص نبوده و آيندگان به تكميل اين روش خواهند پرداخت.

7 ـ توجه به سياق آيات:

توجه به سياق و به اصطلاح ما قبل و بعد آيه، به گونه اى، شاخه اى ا ز شرط ششم يعنى « هماهنگى مجموع آيات قرآن با يكديگر» است ، مثلاً آنجا كه قرآن پيرامون موضوعى سخن مى گويد و آياتى را وارد بحث مى سازد، درچنين مورد، توجه به يك آيه، و انقطاع از آيات ديگر. جز لغزش و دورى از مقصد قرآن نتيجه ديگرى ندارد.