خود از آيات مختلف قرآن استدلال مى كنند و خود را پيرو قرآن مى دانند در صورتى كه مجموع اين مذاهب يا جز يكى همگى باطل بوده و از قرآن به دور مى باشند.

وقتى در ريشه پيدايش اين مذاهب جستجو مى كنيم، مى بينيم كه علت و يا يكى از علل پيدايش فرقه هاى گوناگون، اين است كه هر فرقه اى به آيه اى چسبيده واز ديگر آيات كه در آن زمينه وارد شده ومى تواند بيانگر آيه نخست باشد، غفلت ورزيده است.

شكى نيست كه در قرآن آياتى وارد شده است كه اگر به تنهائى مورد بررسى قرار گيرند ما را به انديشه هاى گوناگون مانند: جبر، اختيار، تشبيه، تنزيه، تجسيم، و... رهبرى مى كند و هرگز نمى توان گفت كه مجموع اين عقايد ضد و نقيض، مربوط به وحى الهى است و همگى مقاصد قرآن را تشكيل مى دهند در صورتى كه خود قرآن مى فرمايد:

( وَ لَوْ كانَ مِنْ عِنْدِ غَيْرِ اللّهِ لَوَجَدوُا فِيهِ اخْتِلافاً كَثِيراً)

( سوره نساء، آيه 82)

« بگـو اگر قـرآن از جانـب غير خـدا بود در آن اختلافات فراوانـى پيـدا مى كردند».

اين گره در صورتى گشوده مى شود كه از هماهنگى آيات و انسجام مجموع آنها با يكديگر غفلت نورزيم و توجه كنيم كه قرآن خود را به دو صفت يادشده درزير توصيف مى كند:

1 ـ متشابهاً، شبيه يكديگر،

2 ـ مثانى: مكرر از نظر مضمون.

آنجا كه مى فرمايد:

( اللّهُ الَّذِى نَزَّلَ اَحْسَنَ الْحَدِيثِ كِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِىَ)

( زمر، آيه 23)

و طبعاً هر شبيهى با شبيه ديگر درحالى كه مى تواند نقاط اختلافى داشته