بنابراين تفسير آيه : ( وَ اَحَلَّ اللّهُ الْبَيْعَ) ( سوره بقره، آيه 275). بدون مراجعه به اين روايات صحيح و پا برجا نيست.

همچنين تفسير آيه :( اَوْفوُا بِالْعُقوُدِ) ( سوره مائده، آيه 1) بدون مراجعه به احاديثى كه بخشى از شرط ها و پيمان ها را لغو و باطل اعلام مى دارد، صحيح نيست آنجا كه مى گويد: « اِلاّ شَرْطاً اَحَلَّ حَراماً وَ حَرَّمَ حَلالاً» مگر شرطى كه حلالى را حرام و يا حرامى را حلال بدارد.

گواه هائى از قرآن :

مطلب ياد شده يك حقيقت ملموسى است كه هر مفسرى آن را از نزديك لمس مى كند، و هرانسان واقع گرا را قانع مى سازد گذشته از اين، قرآن به روشنى گواهى مى دهد كه قرآن به بيان رسول گرامى نياز دارد زيرا پيامبر علاوه بر اينكه بايد قرآن را بر مردم تلاوت كند، بايد مقاصد آن را نيز تبيين كند ما در اين جا نمونه هائى از قرآن را متذكر مى گرديم و از بسط و تفصيل آن خوددارى مى كنيم.

1 ـ ( وَ اَنْزَلْنا اِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنّاسِ ما نُزِّلَ اِلَيْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّروُنَ) (نحل، آيه 44)

« قرآن را به تو فرو فرستاديم تا آنچه را كه بر مردم نازل شده است بيان كنى تا آنها بينديشند».

دلالت آيه بر مقصد ما در صورتى روشن مى شود كه بدانيم كه آيه، مأموريت پيامبر را با لفظ « لتبين» بيان مى كند و مفاد آن غير از مفاد « لتقرأ» است يعنى پيامبر دو مأموريت دارد:

1 ـ آيات قرآن را بخواند.

2 ـ آيات قرآن را بيان و مقاصد آنها را روشن سازد و هدف اين آيه و امثال آنها، همه آيات قرآن نيست، بلكه آن قسمت از آيات قرآن است كه بدون بيان رسول گرامى ويا جانشينان او، اطلاع از مفاد و يا ازتمام خصوصيات آنها امكان پذير نيست مانند