خاصى مى بخشد، اين نه به آن معنى است كه بدون شأن نزول نميتوان به معنى آيه واقف شد وآن را تفسير نمود، بلكه آيات قرآن ـ به حكم اينكه مايه « هدايت » و «بينه» و « فرقان» است چنان كه مى فرمايد:

( هُدىً لِلنّاسِ وَ بَيِّنات مِنَ الْهُدى وَ الفُرْقانِ) ( بقره، آيه 185) [1].

وباز مى فرمايد:

( وَ اَنْزَلْنا اِلَيْكُمْ نوُراً مُبِيناً) ( نساء، آيه 174) [2].

طبعاً مفهوم بوده و بدون مراجعه به شأن نزولها نيز مفهوم خواهد بود ولى با توجه به شأن نزولها، معنى آيه روشنتر و بارزتر جلوه مى كند.

در اين جا نمونه اى را ياد آور مى شويم كه مى تواند شاهد گفتار ما باشد درسوره توبه چنين مى فرمايد:

( وَ عَلىَ الثَّلاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفوُا حَتّى اِذا ضاقَتْ عَلَيْهِمُ الارْضُ بِما رَحُبَتْ وَ ضاقَتْ عَلَيْهِمْ اَنْفُسُهُمْ وَ ظَنوُّا اَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللّهِ اِلاّ اِلَيْهِ ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتوُبوُا اِنَّ اللّهَ هُوَ التَّوّابُ الرَّحِيمِ)

( توبه، آيه 118)

«خداوند توبه آن سه نفر را كه از جنگ تخلف ورزيده بودند تا آنكه زمين با همه پهناورى بر آنها تنگ شد و خود دلتنگ شدند و مطمئن شدند كه پناهگاهى جز خدا نيست آنگاه خدا به آنان توفيق داد تا توبه كنند، خدا توبه پذير و مهربان است ».

شكى نيست كه معنى آيه روشن است ولى انسان مايل است درمعنى اين آيه از جهات ياد شده در زير نيز آگاه شود:

الف ـ اين سه نفر چه كسانى بودند.

ب ـ چرا خلف ورزيدند.؟