عقاب، از امر و نهى آنجا كه مى فرمايد:

( هَلْ يَنْظُروُنَ اِلاّ اَنْ يَأْتِيَهُمُ المَلائِكَةُ اَوْ يَأْتِىَ اَمْرُ رَبِّكَ كَذلِكَ فَعَلَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ ما ظَلَمَهُمُ اللّهُ وَ لكِنْ كانوُا اَنْفُسَهُمْ يَظْلِموُنَ) .

« مگر جز اين انتظار دارند كه فرشتگان به سوى آنها بيايند، يا فرمان پروردگارت بيايد، سيره پيشينيان نيز چنين بوده است خدا آنها را ستم نكرده و آنها خود را ستم نمودند».

اين آيه به صراحت از آيه نخست رفع ابهام مى نمايد و با لفظ ( امر) فاعل واقعى « آمدن» را روشن مى سازد.

اين روش ( تفسير آيات با آيات) روش محكم و استوارى است و شيوه پيشوايان شـيعه نيز همـين بوده و هم اكـنون مفسـران محقـق از اين روش استفاده مى نمايند.

تفسير استاد بزرگ حضرت آقاى طباطبائى به نام « الميزان» هم بر اين اساس نگارش يافته است.

البته اين مسأله غير از مسأله، « توجه به هماهنگى مجموع آيات قرآن» است كه بعداً مورد بحث قرار خواهد گرفت، در اين جا هدف اين است كه مى توان اجمال آيه اى را به وسيله آيه ديگر بر طرف كرد، درحالى كه در عنوان بعد هدف چيز ديگرى است و آن اين كه در بر داشت خود از يك آيه نبايد آيات ديگر قرآن را از نظر دور داشت و هرگز صحيح نيست كه در آيه اى هرچند در ظاهر آن، اجمالى نباشد، بدون در نظر گرفتن آيات ديگر كه درهمان زمينه وارد شده اند، بر داشت كرد و مضمون آن را به خدا نسبت داد و ميان اين دو مطلب تفاوت روشن است.

4 ـ مراجعه به شأن نزولها

قرآن مجيد در ظرف بيست و سه سال به دنبال يك سلسله سئوالها و پرسشها ويا واقعه ها و رويدادها نازل شده است، آگاهى از شأن نزولها به مفهوم آيه روشنى