اشكال سوم:

هرگاه « مودت قُربى» يك نوع توصيه عادى باشد كه مردم نسبت به يك ديگر مى كنند، در اين صورت يك امر جزئى و ساده اى است، و ذكر آن دركتاب آسمانى موردى نداشت و هرگاه اين درخواست پيامر را لزومى بدانيم در چنين هنگام اين يك نوع اجر مسلم و معلومى بوده و با عبارت « قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْراً »متناقض خواهد بود.

پاسخ:

شما فرض كنيد، مودت و دوست داشتن اهل بيت جنبه توصيه اى دارد و الزامى دركار نيست، ولى از آنجا كه دوست داشتن آنها، وسيله وحدت كلمه و مايه نجات امت است از اين نظر اين مسئله كه حيات سياسى و علمى مسلمانان با آن ارتباط دارد، مسأله جزئى نخواهد بود اين كه مى گويد: قرآن متعرض امور جزئى نمى شود، بسيار مجمل است زيرا هرگاه يك امر جزئى به نوبه خود منشأ سعادت و سيادت ملتى گردد چرا نبايد آن را متذكر گردد، قرآن پيراسته از مطالب بى فايده است، و مطالب بى فايده غير از امور جزئى است كه چه بسا ممكن است نتائجى در بر داشته باشد، حالا شما اگر نام چنين چيزى را كلى بگذاريدما مانع از آن نيستيم.

قرآن در باره سوره « توبه» و غيره، كار هاى منافقان وخيمه شب بازى هاى آنان را تشريح كرده و جزئيات نيرنگ هاى آنها را آفتابى ساخته است و هركدام براى نسل هاى آينده درس آموزنده است، درحالى كه هريك در ظرف خود، يك جريان شخصى به شمار مى رود.

شگفت آور شق دوم گفتار او است كه مى گويد: هرگاه اين درخواست الزامى باشد در چنين صورت با عبارت « قُلْ لا اَسأَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْراً» متناقض خواهد بود.

ظاهر سخن اين است كه مقصود او از آن عبارت « صدر» آيه است ولى اين