( قُلْ فَمَنْ يَمْلِكُ مِنَ اللّهِ شَيْئاً اِنْ اَرادَ بِكُمْ ضَراًّ اَوْ اَرادَ بِكُمْ نَفْعاً) ( فتح، آيه 11)

« بگو چه كسى مى تواند مانع از اراده خدا گردد، اگر بخواهد ضررى وارد كند ويا نفعى برساند».

با ضميمه كردن اين دو آيه به خوبى روشن مى گردد كه هدف آيه، نفى هرنوع استقلال در فاعليت، و استقلال در رسانيدن سود و زيان، فاعليت تام در برابر اراده خدا است و اما اين كه آنان مالك هيچ نوع قدرت و توانائى، حتى قدرت مكتسب از جانب خدا و با اذن مستقيم او يا لااقل قدرت بر دعاء خير در باره بندگان متوسل به خدا ندارند، هرگز از آيه استفاده نمى شود، بلكه آيات ديگر حاكى از قدرت غير مستقل و توانائى غير اصيل، و به اذن خدا مى باشد.

قرآن، فرشتگان و انسان و اجنه را صاحب قدرت معرفى مى كند:

قرآن مجيد افراد اين طبقه را اعم از معبود و غير معبود، داراى قدرت هاى اكتسابى و فعاليتهاى انتسابى، معرفى مى كند و اعتراف به چنين فاعليت هاى غير مستقل و مالكيت هاى اكتسابى را مانع از آن نمى داند كه در باره آنان به گونه اى سابق نيز قضاوت و داورى كند.

اينك آيات مربوط به سه گروه:

قـرآن فرشـتگان را گيرنـدگان ارواح [1] حاملان عرش[2] و مدبـران آفرينش[3] مى دانند و بررسى آيات مربوط به جن در سوره صافات آيه 9 ـ 10 قدرت اكتسابى آنها را روشن مى سازد همچنانكه آيات مربوط به انسان مانند آيه 70سوره اسراء،