د : چرا آيه ارتباطى به توسل ندارد؟

پيروان خط وهابيگرى به جمله «فَلا يَمْلِكوُنَ كَشْفَ الضُّرِّ عَنْكُمْ وَ لا تَحْوِيلاً» تمسك جسته مى گويند معبودهاى عرب به نص آيه قادر بر رفع بلا و بر گردانيدن آن نبودند، در اين صورت، تمام انسانها، جز خدا قادر بر چنين كارى نيست، و دعوت غير خدا جايز نمى باشد.

ولى يك چنين استدلال بر ابطال توسل جز مغالطه چيزى نيست و آيه مورد بحث ارتباطى به توسل ندارد زيرا:

اولاً: آيه پيرامون افرادى گفتگو مى كند كه وسيله را مى پرستيدند و آنها را عبادت مى كردند، در آيه قبل ياد آور شديم كه لفظ « دعوت» و ديگر مشتقات آن در اين موارد به معنى خواندن مطلق نيست، بلكه مقصود آن نوع خواندنى است كه وسيله را « اله وخدا » بداند هرچند « خداى كوچك» و خدا ى عزوجل را «اله الالهة» پندارد دراين صورت مفاد آيه با توسل افراد موحد كه وسيله را بندگان عزيز درگاه الهى مى دانند و دعاى آنها را مستجاب مى انديشند فرق جوهرى دارد.

ثانياً: پرستش گران چون اين نوع از معبودهاى « قديس» را «معبود» و « اله و خدا» مى دانستند، در آنان به قدرت متناسب با مقام الوهيت معتقد بودند.

عقائد آنان در باره معبودهاى خود اين بود كه آنان از يك نوع استقلال در تدبير جهان آفرينش و نزول رحمت و رزق و جلب منافع و دفع مضار، و شفاعت بندگان ، برخوردارند تو گوئى جهان آفرينش در قلمرو قدرت و تدبير و مجموع سرنوشت بشر از نظر سود و زيان، خوشبختى و بدبختى دركف قدرت آنها است.

به خاطر چنين عقيـده پنـدارى، آنـان را مـى پرستيدنـد و از آنهـا حاجـت مى خواستند و چشم اميد به آنها دوخته و درخواست شفاعت مى كردند.

قرآن، براى انتقاد از چنين عقيده پندارى در آيات بى شمارى هرنوع قدرت و توانائى را از آنان سلب نموده و آنان را كمتر از آن دانسته است كه مالك و ضرر، شفاعت و رزق باشند و براى روشن شدن موضوع، آياتى را به عنوان نمونه كه پيرامون