به اين شرط كه فعل ياد شده معنى حرص و ولع داشته باشد، مفهوم آيه چنين است: معبودهاى آنان به دنبال تحصيل تقرب هستند و به حرص مى كوشند كه كدام يك از آنها به وسيله اطاعت و بندگى وانجام كارهاى نيك نزديك تر خواهند بود.

درميان معانى بالا، معنى اول با بيان آيه مناسب تر است [1].

ج ـ معبودهاى آنان چه كسانى بودند؟

شكى نيست كه معبودهاى پندارى آنان، موجودات زنده و عاقل بودند نه از اين جهت كه لفظ « الذين» در آيه قرينها است، زيرا اين لفظ به خاطر « مشاكله» به بتهاى سنگى ، فلزى و چوبى نيز گفته مى شود، بلكه به خاطر جمله هاى : «يَبْتَغوُنَ اِلى رَبِّهُمُ الْوَسِيلَةَ يَرْجوُنَ رَحْمَتَهُ يُخافوُنَ وَ...» كه بى شك از آن يك موجود زنده است.

از آنجا كه معبودهاى آنان به صفات عالى انسانى مانند « تقرب جوئى» «اميد» و « بيم» توصيف شده اند، قطعاً مقصود از آن، معبودهاى بشرى مانند « فرعون» و «نمرود» ويا « شياطين» و « اجنه» كافر و متمرد نيست زيرا هيچ كدام از آنها از اين صفات عالى برخوردار نبودند.

مگر اين كه در ظاهر الفاظ تصرف كرده و بگوئيم آنان نيز در باطن در برابر عظمت حق، خاضع بوده و به رحمت وى اميد دوخته و از عذاب او بيم داشتند، هرچند در برابر پرستندگان خود، به اين مطلب تظاهر نمى كردند البته يك چنين تفسير، خلاف ظاهر آيه است.

قدر مسلم معبودهائى هستند كه سهمى از قداست و نزاهت داشته اند، مانند فرشتگان و پرى ها و اوليا و صالحان، و شما مى توانيد با مراجعه به آيات، مصاديق اين نوع « معبودهاى» مقدس را به دست آوريد اينها عبارتند از: