است كه آنها را معبود و اِله خويش مى پنداشتند و هدف آيه استدلال بر نفى معبود و اِله بودن آنها است و دليل باطل بودن معبودبودن آنها در آيه نخست ( آيه چهارم سوره) بيان گرديده است و توضيح آن چنين است:

آن كسى شايسته عبادت و پرستش است كه خالق چيزى و يا شريك خالق در آفرينش موجودى باشد هرگاه معبودهاى شما نه چيزى را در زمين آفريده اند و نه در آفرينش آسمانها شركت داشتند در اين صورت شايسته عبادت و پرستش نخواهند بود.

هرگاه در آيه نخست دليل بطلان پرستش آنها را مطرح مى كند، در آيه دوم ياد آور مى شود كه معبودهاى دروغين آنها تا روز رستاخيز، به درخواست هاى آنها پاسخ نخواهند گفت و اصلاً از دعوت آنها غافل و نا آگاه هستند.

و در آيه سوم مى گويد: كه همين معبودها در روز رستاخيز دشمن عبادتگران خواهند بود.

« وهـابـى زده هـا» اين آيات را بر توسلات مسلمانان به ارواح مقدسه تطبـيق مى كنند در حالى كه آيه در موردى سخن مى گويد كه ارتباطى به مسأله توسل ندارد زيرا:

اولاً: آيه مربوط به عبادت معبودهاى دروغين است، و كلمه « تدعون» در آيه نخست، و در آيات مشابه ديگر به معنى خواندن و « صدا كردن» نيست، بلكه مقصود دعوت خاصى است كه برآن « پرستش » منطبق مى گردد و در قرآن مجيد اين واژه در آن قسم از دعوت كه پرستش ناميده مى شود زياد به كار رفته است و گواه بر اين مطلب، مضمون آيه نخست است كه از طريق نفى خالقيت آنان و يا شركت آنها در آفريدن آسمانها، معبود بودن آنها را ابطال مى كند دراين صورت، مفاد آيه، ارتباطى به توسل به ارواح مقدسه ندارد، توسلى كه از نظر فرد متوسِّل ، جز درخواست دعا از بندگان عزيز درگاه خدا،. كه دعاء و دعوت آنها، مقرون به استجابت است، چيز ديگرى نمى باشد.