لازم چنين كار اين است كه سراسر قرآن براى انسان هاى آماده به بهره گيرى معلوم و مفهوم باشد چيزى كه هست بخش اعظم قرآن (آيات محكم) بدون واسطه وبخش ديگر آن كه آيات متشابه است به وسيله محكمات آن مفهوم مى باشند.

آرى آن گروه كه متشـابه را به معنى خارج از حيطه فكروانديشه انسان تفسير مى كنند، طبعاً بايد « واو» را مستأنفه بگيرند و بر سر كلمه « الا اللّه» وقف نمايند.

ج ـ روايات متواتر بر آگاهى راسخان از تأويل شهادت مى دهد

روايات متواترى از پيشوايان شيعه پيرامون همين آيه وارد شده و همگى حاكى است كه جمله « الراسخون في العلم » عطف بر لفظ جلاله « اللّه» است و راسخان در علـم از تأويـل متشـابه آگاه مـى باشـد و در يكى از ايـن احاديث امـام چنيـن مى فرمايد: شأن خدا نيست كه چيزى را نازل كند آنگاه تأويل آن را نياموزد و مجموع اين روايات در تفسر هاى « برهان» و « نورالثقلين» گرد آمده است و همگى حاكى است كه راسخان در علم از تأويل « متشابه» و مجموع « قرآن » آگاه مى باشند [1].

با توجـه به اين بخــش از روايات، يك فـرد مؤمـن به عصـمت پيشـوايان، نمى تواند، جز اين بگويد كه راسخان در علم از تأويل « متشابه » آگاه مى باشند.

تنها حديث مخالف:

در اين مورد يك حديث مخالف وارد شده و حاكى است كه راسخان در علم از « تأويل متشابه» آگاه نبوده و فقط وظيفه آنان ايمان به صدور هرنوع آيه از جانب خدا است اين حديث در نهج البلاغه و تفسير برهان و نورالثقلين و ديگر كتابهاى حـديثى با اختلاف مختصرى در متـن وارد شـده اسـت اينـك مـا آن را مطـابـق «نهج البلاغه» نقل مى كنيم: