تصور مى كند كه خدا در روز قيامت مجسم مى گردد و بندگان مؤمن خود را به او مى نگرند ولى در عين حال درجمله (اِلى رَبِّها ناظِرَةٌ) احتمال ديگرى نيز هست وآن اينكه اين گروه به لطف ورحمت حق مى نگرند همچنانكه در محاورات خود مى گوئيم فلانى به دست تو مى نگرد تعيين يكى از دو معنى، گذشته از قرينه روشن كه درخود آيه است[1] به وسيله « ام الكتاب» انجام مى گيرد زيرا قرآن به روشنى هرنوع امكان رؤيت خدا را نفى كرده و مى گويد:

( لا تُدْرِكُهُ الأبْصارُ وَ هُوَ يُدْرِكُ الأبْصارَ) ( انعام، آيه 103)

« چشمها آنها را نمى بينند واو چشمها را مى بيند».

با توجه به چنين آيه به روشنى مى توان هرنوع تشابه را از اطراف آيه بر طرف كرد و گفت مقصود نگاه به خود پروردگار نيست بلكه نگاه به رحمت و لطف خدا است.

شما مى توانيد با اين دو نمونه، ديگر موارد آيات متشابه را به روشنى تشخيص دهيد.

كسانى كه با كلام خدا انس دارند به روشنى مى دانند كه تمام آيات قرآن به نوعى بر مضمون ومعنائى دلالت دارند چيزى كه هست برخى از نظر دلالت به پايه اى هستند كه در آنها يك احتمال بيش وجود ندارد، و برخى ديگر داراى محتملاتى است كه مراد واقعى در ضمن آن محتملات، روشن نيست و به طور مسلم مراد واقعى از آيات « متشابه» با اصول مسلم قرآن در زمينه هاى معارف و اصول و اخلاق مخالفتى ندارد هرچند پيش از رجوع به محكمات برخى از احتمالات با اصول مسلم قرآن سازگار نمى باشد در اين صورت بايد به كمك آيات « محكم» كه در بر گيرنده