درواقع مظهر عملى و نشانه صدق توبه، وتسليم در برابر فرمان خداوند است، و پس از انجام اين دو كار، خداوند آمادگى خود را براى پذيرفتن توبه آنان با جمله سوم « فَتابَ عَلَيْكُمْ» بيان مى نمايد و اين نظم و ترتيب گواهى مى دهد كه دستور كشتن به منظور تكميل مراتب توبه آنان بوده است.

اعتراض دوم نويسنده:

مى نويسد: قوم موسى حاضر نشدند كه با گروه كافران بجنگند و به موسى گفتند:« فَاذْهَبْ اَنْتَ وَ رَبُّكَ فَقاتّلا اِنّا هيهُنا قاعِدوُنَ» اى موسى تو با خدايت به جنگ كفار برويد ما اين جا نشسته ايم.

با اين وضع چطور حاضر مى شوند كه به دستور موسى توبه كنندگان را بكشند.

ولى نويسنده از اين غفلت كرده كه عين همين اشكال به نظر خود او نيز وارد هست زيرا ايشان معتقد است(چنانچه بعداً شرح مى دهيم) كه معناى (فَاقْتُلوُا اَنْفُسَكُمْ) اين است كه توبه كنندگان كسانى را كه درعبادت گوساله اصرار داشتند واز عمل خود دست بردار نبودند، بكشند، در صورتى كه قوم موسى همان قوم تنبل و محافظه كار بودند كه از جهاد سرپيچى داشتند يك چنين گروه در باره كشتن گروه مصّر بر پرستش هم سرپيچى مى كردند، گروهى كه حاضر نشدند با بيگانه بجنگند با گروه خود اگر چه منحرف باشند حاضر به جنگ نخواهند بود وجمله « قالوُا يا مُوسى... فَاذْهَبْ» مى رساند كه اين جمله گفتار تمام يا قريب به اتفاق آنان بوده و به طور مسلم اين جمعيت درحادثه گوساله موجود بوده و بخشى از آنان مشمول خطاب « فَاقْتُلوُا اَنْفُسَكُمْ» بودند ـ مع الوصف ـ چطور خدا به آنان دستور مى دهد كه گروهى گروه ديگر را بكشند.

چيزى كه مى تواند اشكال را برطرف كند، اين است كه هرگز معلوم نيست كه حال و وضع دينى و فرمانبردارى آنها در اين دو واقعه يكى بوده تا كشف كنيم كه