2 ـ (فَاِذا قُضِيَتِ الصَّلوةُ فَانْتَشِروُا فِي الأرْضِ وَابْتَغوُا مِنْ فَضْلِ اللّهِ)

(جمعه، آيه 10).

« هنگامى كه نماز، به پايان رسيد در روى زمين پراكنده شويد، و( به دنبال كارخود برويد) واز كرم خدا روزى بجوئيد».

3 ـ ( قُلْ ما عِِنْدَ اللّهِ خَيْرٌ مِنَ الَّلهْوِ وَ مِنَ التِّجارَةِ).

« آنچه پيش خدا است از سرگرمى و تجارت بهتر است».

چنان كه ملاحظه مى فرمائيد، محور سخن در سرتاسر آيات، نماز وكسب و كار است و دستور مى دهد كه قسمتى از روز جمعه را بايد به نماز پرداخت و قسمت ديگر آن را به كسب و كار و طلب روزى، روى اين قرائن، حمل « خير الرازقين» بر روزى هاى اخروى آن هم به طور انحصار، كاملاً بى ذوقى است.

آسمان و ريسمان بهم بافتن

مؤلف تفسير معتقد است كه مقصود فقط « روزى هاى اخروى» است سپس براى مدعاى خود دو گواه محكم !!! مى آورد كه در نظر اهل تحقيق واقعاً ريسمان و آسمان بهم بافتن و ماست و دروازه را بهم بستن است.

1 ـ اگر باورنمى كنيد ما عين استدلال او را مى آوريم اينك در استدلال او دقت فرمائيد:

1 ـ مقصود از رزق در آيه روزى آخرت است چنانكه در آيه (131) از سوره طه مقصود از رزق، رزق اخروى است چنان كه مى فرمايد:

( وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ اِلى ما مَتَّعْنا بِهِ اَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيوةِ ـ الدُّنْيا لِنَفْتِنَهُمْ فِيْهِ وَ رِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ اَبْقى) .

« اى پيامبـر بـه چيزهـائى كه كفار را با آنهـا برخوردار گردانيده ايم زياد