به طور خصوص مراد است، شأن نزولى است كه مفسران نقل نموده اند.

رسول گرامى(صلى الله عليه وآله وسلم) روز جمعه درحالى كه ايستاده و مشغول خواندن خطبه بود، ناگهان كاروانى از شام كه حامل اجناس بازرگانى بود طبل زنان وارد « مدينه» شد، در اين موقع حركت عجيبى درمدينه پديد آمد، وسيل جمعيت از هر طرف به كاروان روى آوردند، افرادى كه درمسجد استماع خطبه مى نمودند از ترس اين كه مبادا گل سرسبد تجارت نصيب ديگران گردد، كلام پيامبر را نيمه كاره رهاكردند، و از مسجد بيرون رفتند وضع اين گروه پيامبر را ناراحت نمود، در چنين هنگام آيه مورد بحث به منظور توبيح آنان نازل گرديد[1].

شما اگر اين شأن نزول را كنار آيه بگذاريد از آيه جز اين استفاده نمى شود، كه مقصود مذمت از روش و شتابزدگى آنها است كه تصور مى كنند كه روزى آنان دست خود آنها است، وبا عجله و شتاب زدگى مى توانند روزى ( ثروت) به دست بياورند، در صورتى كه اگر پس از استماع خطبه و اقامه نماز، به سوى كار بروندروزى خود را نيز به دست خواهند آورد و آيه به منظور توبيخ اين گروه وارد شده و توضيح مى دهد كه :

اولاً: اجر معنوى بهتر از تجارت ( غير ضرورى) است.

وثانياً: تجارت و رزق در شتابزدگى وترك فريضه نيست، بلكه روزى در دست خدا است و او بهترين روزى دهندگان است.

جمله هائى كه در آيات قبل از اين آيه وارد شده نيز مى رساند كه اساساً مدار بحث در باره نماز و تجارت است و قرآن دستور مى دهد كه بايد براى نماز آن را تعطيل كنند، و پس از اقامه نماز مشغول كار و كسب خود گردند و روزى خود طلب نمايند اينك جمله هاى حساس آيات:

1 ـ ( وَ ذَروُا الْبَيْعَ) :

« موقع اذان براى نماز، داد و ستد را ترك نمائيد».