روشن تر بگوئيم : منظور فرشتگان اين بود كه خليفه بايد بسان منوب عنه (خدا) باشد، يعنى چنانكه او منزه و پاك و دور از آلودگى و فساد است، خليفه او نيز بايد پاك و منزه باشد، و چون موجود زمينى مركب از قواى مادى و معنوى است، طبعا از فساد و خونريزى و... دور نخواهد بود، پس چگونه مى تواند خليفه گردد.

روى اين دو احتمال نمى توان جمله نخست را به يكى از دو احتمال كه از مفسران منقول است، دليل گرفت.

اما جمله دوم: بايد اعتراف كرد كه آشكارا دلالت دارد كه منظور از خلافت، همان خلافت از جانب خدا است نه جانشينى از پشينيان زيرا هرگاه منظور خلافت از گذشتگان « خونريز و فتنه انگيز» بود هرگز حاجتى به جمله دوم كه ما تورا تسبيح و تقديس مى كنيم، نبود زيرا هيچ گاه از نماينده گذشتگان خونريز، كسى انتظار تقديس و تسبيح را ندارد تا ملائكه در صدد استدراك آن برآيند و بگويند ما وظايف او را انجـام مى دهيم بنابراين ناچـار بايـد گفت: فرشـتگان فهمـيدنـد كه خـداونـد مى خواهد خليفه اى از جانب خود در روى زمين قرار دهد، باخود گفتند كه غرض از اتخاذ نائب اين است كه او ( يعنى خليفه) منوب عنه را تقديس و تسبيح كند و اين كار از خود ما ساخته است و نيازى به جعل خليفه نيست.

خلاصه: هرگاه غرض از جعل خليفه، تسبيح و تقديس است،اين به وسيله ما انجام مى گيرد و ديگر نيازى به خليفه نيست، ناگفته پيدا است تقديس و تسبيح از خليفه الهى متوقع است نه از نائب و نماينده گذشتگان شرور و فتنه جو و خون ريز بنابرايـن بايـد اجمـال موجود درجمـله نخست را ( اَتَجْعـَلُ فِيهـا مـَنْ يُفـْسِدُ وَ يَسْفِكُ الدِّماءَ) و اين كه از كجا فهميدند كه اين خليفه فساد و خونريزى را به دنبال دارد، با توجه به جمله دوم ( وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَكَ) رفع كرد و گفت فرشتگان موضوع سفك دماء و ايجاد فساد را از كيفيت محيط زندگى آدم كه همان زمين و ماده است فهميدند و به خداوند عرضه داشتند:« اَتَجْعَلُ فِيها مَنْ يُفْسِدُ فِيها...».

اين بـود اجمـال آن كه دانشـمندان تفسيـر در باره استوارى نظريه دوم بيان