ناگوارى داشت.

بررسى آيات وارده در اين موضوع به خوبى ارشادى بودن نهى مورد بحث را ثابت مى نمايد و مى رساند كه فرمان خدا از آن نظر نبود كه من مولايم و شما بنده تا مخالفت آن، نافرمانى ( معصيت اصطلاحى) به شمار برود، بلكه محيط، محيط ارشاد بوده و خدا مانند يك ناصح مشفق، به آدم و حوا فرمود: هرگاه از اين شجره نخـوريـد، همـواره در بهشت باقـى مى مانيـد و درنتيجـه گرسنگى و تشنگى، آفتاب زدگى و عريانى نخواهيد ديد واگر بخوريد دچار عكس آنها خواهيد شد چنانكه مى فرمايد:

( فَقُلْنا يا آدَمُ اِنَّ هذا عَدُوٌّ لَكَ وَ لِزَوْجِكَ فَلا يُخْرِجَنَّكُما مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقى اِنَّ لَكَ اَلاّ تَجُوعَ فِيها وَ لا تَعْرى وَ اِنَّكَ لا تَظْمَئؤُ فِيها وَ لا تَضْحى) ( طه، آيه 117 ـ 119)

« گفتيم اى آدم اين ( شيطان) دشمن تو و همسر تو هست، شما را از اين بهشت بيرون نكند كه تيره بخت مى شوى اكنون در پرتو نعمت بهشت، نه گرسنه مى شوى و نه برهنه، در آنجا نه تشنه و نه آفتاب زده مى شوى» .

اينك قرائنى كه ارشادى بودن نهى را تأييد مى كند:

1 ـ از اين كه جمله « فتشقى» را با « فاء» نتيجه آورده است بهترين گواه بر اين است كه تمام عكس العمل اين نهى( وبه اصطلاح غرض از نهى) اين بود كه آدم و همسر وى « شقاوت» پيدا نكنند، سپس آيه بعد ( اَنْ لا تَجوُعَ فِيها...) «شقاوت» را توضيح مى دهد و مى رساند كه منظور از آن غضب الهى، و عقاب و مؤاخذه نيست كه درتمام نواهى مولوى الزامى وجود دارد، بلكه مقصود همان خروج از بهشت و گرفتار شدن به آلام وآفات دنيوى و زحمتها و مشقتها است.

روشن تر بگوئيم: اين نهى تبعات معنوى كه دورى از درگاه الهى است، نداشته بلكه تمام تبعات آن مربوط به وضع زندگى شخصى آدم و همسر او بوده است.