ذاتى، چه بسا كارهائى هست كه ذاتاً امكان وجود دارند ولى به حسب يك سلسله علل ، امكان وقوعى ندارند.

براى توضيح مثالى مى آوريم:

شعاع قدرت خدا، ظلم و ستم و كارهاى قبيح را نيز مى گيرد، يعنى خداوند بر كارهاى قبيح و زشت قادر است، و صدور آنها از خدا امتناع ذاتى ندارد، ولى مع الوصف هيچ گاه قبيح از آنها سر نمى زند، و ذات غنى و بى نياز، جامع كل كمال، مصدركارهاى خلاف عدل نخواهد بود، نتيجه اينكه: صدور قبيح از خدا امكان ذاتى دارد ولى با توجه به جهات ديگر، امتناع وقوعى دارد.

باتوجه به اين مثال مى توانيد موقعيت عصمت را نسبت به معاصى به دست بياوريد، و آگاه شويد كه نيروى عصمت، هيچ گاه قدرت و توانائى ( ذاتى) را از پيامبران نسبت به انجام معاصى سلب نمى كند اگر چه تا پايان عمر بر اثر عصمت، نافرمانى نخواهند كرد.

عصمت پيامبران پيش از بعثت...

عصمت پيامبران پس از « بعثت» به گونه اى روشن گرديد، اكنون وقت آن رسيده است كه پيرامون عصمت مطلقه پيامبران نيز به گونه فشرده بحث كنيم هرچند براى بحث هاى گسترده مجال نيست ولى با توجه به دو دليل كه يكى قرآنى و ديگرى عقلى ( محاسبه اجتماعى) است مى توان مسأله عصمت آنان را قبل از بعثت ارزيابى كرد اينك هر دو دليل:

2 ـ ( وَ اِذاِبْتَلى اِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمات فَاَتَمَّهُمنَّ قالَ اِنِّي جاعِلُكَ لِلنّاسِ إماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي قالَ لا يَنالُ عَهْدِى الظّالِميْنَ)

( بقره، آيه 124)

« پروردگار ابراهيم اورا با كارهائى امتحان نمود، و او نيز انجام داد، گفت